Deze selectie aan korte films is onze klassieker van maart en draait elke zondagavond van maart om 21:00 uur.
De korte film wordt maar al te vaak over het hoofd gezien, ondanks zijn beduidende vorming van het filmlandschap. Daarom vertonen wij in maart als speciale zondagklassieker een selectie iconische korte films. In circa anderhalf uur passeren vijf verschillende films de revue: van mini-documentaires en animatiefilms tot experimentele, visuele kunstwerken. De geselecteerde films zijn niet alleen klassiekers binnen het korte film genre, maar ook binnen de algehele filmgeschiedenis!
De iconische film Un Chien Andalou (1929) van Luis Buñuel, geschreven door niemand minder dan Salvador Dali is een surrealistische en experimentele droomsequentie die elke notie van chronologie of logica overstijgt. Deze baanbrekende en provocerende aaneenvoeging van treffende en experimentele beelden vormde een hoogtepunt van het surrealisme.
Geïnspireerd op Buñuel volgen de vooraanstaande experimentele filmmakers Maya Deren en Alexandr Hackenschmied een soortgelijke droomlogica. In haar zwijgende film Meshes of the Afternoon (1943) trekt ze het publiek mee in de dreigende, cynische fantasiewereld van een slapende vrouw. Terwijl visuele motieven herhaaldelijk voorbij komen, vervagen langzaam de grenzen tussen droom en realiteit. Haar film geldt vandaag de dag nog steeds als een van de meest invloedrijke werken in experimentele Amerikaanse film.
Onmisbaar voor de reeks is een andere invloedrijke avant-garde filmmaker uit het Amerikaanse filmlandschap: Hollis Frampton. Als gevestigd fotograaf en poëet, raakte hij in de jaren 60 gefascineerd door de mogelijkheden van experimentele film. Zijn autobiografische werk Hapax Legomena I: Nostalgia (1971) bestaat uit een reeks afbeeldingen uit een periode van zijn leven als kunstenaar. Elk begeleid door persoonlijk commentaar - ingesproken door kunstenaar Michael Snow.
Ook tonen we de documentaire van Forough Farrokhzad, die wordt beschouwd als de meest vooraanstaande Iraanse poëet van de 20e eeuw. In haar eerste en enige film The House Is Black (1963) brengt ze het tragische en gemarginaliseerde bestaan in beeld van de inwoners van een geïsoleerd lepra-ziekenhuis. Aan de hand van haar lyrische, poëtische vertelling in combinatie met treffende beelden geeft ze op een waardige manier uitdrukking aan de rauwe essentie van het leven met deze vreselijke ziekte.
De animatiefilm Father and Daughter (2000) van de Nederlandse Michael Dudok de Wit kan niet achterblijven. Deze ontroerende film won in 2001 de Oscar voor beste korte animatiefilm en werd in 2007 - als enige animatie - opgenomen in de canon van de Nederlandse film. Over een dochter die, terwijl de jaren verstrijken, terugkeert naar de plek waar ze haar vader voor het laatst zag. Fietsend tegen de wind in, tegen de achtergrond van een Hollands landschap.
Still: The House Is Black (1963) - Forough Farrokhzad